ΟΙ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΙΑ (ένα σύγχρονο ποδηλατικό παραμύθι) - Βασιλειάδης Γιάννης ΠΕ02

ΟΙ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΙΑ - ένα σύγχρονο ποδηλατικό παραμύθι

Βασιλειάδης Γιάννης - Φιλόλογος ΠΕ02

Αφηγητής (Δημήτρης): Η ιστορία που θα παρακολουθήσετε είναι πέρα για πέρα αληθινή. Πιστέψτε με…έχει συμβεί. Σε όνειρα…και σε παραμύθια.

Το σκηνικό μας: 2^ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών. Χόλυγουντ δεν είμαστε…κρίση έχουμε…άρα; voila! Όλα τα πλάνα μας γυρισμένα σε ένα χώρο (νοικοκυρεμένα πράματα!). Πολύ βολικό ε;

Εεεε! λοιπόν…στο θέμα μας. Αυτά (δείχνει ένα-ένα τα ποδήλατα των συμμαθητών του) είναι τα ποδήλατα…ξέρετε… της παλιοπαρέας. Είναι μέσα και κάνουν μάθημα. Μη με ρωτήσετε γιατί είμαι έξω…εγώ μια τουαλέτα ζήτησα να πάω και με καθυστερεί ο σκηνοθέτης (η κάμερα στρέφεται προς το σκηνοθέτη, που είναι καθισμένος σε μια καρέκλα σκηνοθέτη και χαμογελά αμήχανα).

Τέσπα! Τι λέγαμε;  α, ναι, για τα ποδήλατα: Δημήτρης, Γιώργος, Μαρίνα, Έλενα, Σταύρος, Βασίλης…Όχι! Βασίλης όχι. Ο Βασιλάκης σήμερα έχει ένα θέμα ο καημενούλης: το ποδήλατό του… από ποδήλατο έγινε…κλεψήλατο. Του το φάγανε κάτι κλεφτρόνια χτες το βράδυ και είναι απαρηγόρητος. Δείτε και μόνοι σας.

Την ίδια ώρα μέσα στην τάξη:

Ο Βασίλης ζωγραφίζει αφηρημένος εικόνες ποδηλάτων (κοντινά πλάνα στο γραπτό του).

Τι σας έλεγα; Το παιδί είναι κολλημένο με το ποδήλατο… Πάμε να δούμε τους συμμαθητές του, αν μπορεί να γίνει κάτι…

Στο επόμενο διάλειμμα: Γιώργος, Μαρίνα, Έλενα, συζητούν.

-Μ: Παιδιά, κάποια στιγμή να βρεθούμε μετά το μάθημα, να συζητήσουμε για τις λεπτομέρειες της εκδρομής.

-Ε: Ποιας εκδρομής, Μαρίνα;

-Μ: Της ποδηλατάδας στο Λουδία…δεν είπαμε, ρε συ, ότι το Σαββατοκύριακο θα πάμε με τα ποδήλατα στο Λουδία για πικνίκ;

-Ε: Πω! Το είχα ξεχάσει! Καλά, θα περάσουμε τέλεια…δε βλέπω την ώρα…!

-Γ: Κορίτσια, έχουμε ένα προβληματάκι…Κάποιος απ’ την παρέα θα λείπει απ’ ό,τι φαίνεται…

-Μ: Τι εννοείς; Έγινε κάτι;

-Γ: Του Μπίλι, του κλέψανε το ποδήλατο… και είναι…ασ’ τα να πάνε.

-Ε: Πω! Παιδιά, εγώ χωρίς Βασίλη δεν πάω πουθενά!

-Μ: Ούτε κι αυτός πάει χωρίς το ποδήλατό του!

-Ε: Ο Βασίλης είναι η ψυχή της παρέας…

-Γ: Μην πανικοβάλλεστε…θα τη βρούμε τη λύση. Το φιλαράκι μας δε θα το αφήσουμε έτσι… Λοιπόν, προτείνω το απόγευμα, που θα μαζευτεί η περιβαλλοντική, να συζητήσουμε το θέμα και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Εσείς μόνο κανονίστε να βρείτε το Σταύρο και το Δημήτρη…

-Μ: Ρε παιδιά, ο Δημήτρης πού βρίσκεται;

Αφηγητής (Δημήτρης): Για μένα λένε..χαχά!  Δεν ξέρουν ότι για τις ανάγκες του βίντεο ο σκηνοθέτης μου με θέλει αόρατο!

Το μεσημέρι τα παιδιά φεύγουν (πλάνο με τα ποδήλατα) και ο Βασίλης μένει πίσω με σκυμμένο κεφάλι…

Αφηγητής: Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν ξέρουν: μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά είμαι το τζίνι της ιστορίας…ο από μηχανής θεός που θα δώσει λύση στο δράμα της παρέας. Ας παρακολουθήσουμε όμως την κορύφωση της ιστορίας...θα σπάσουμε πολλή πλάκα!

Το ίδιο απόγευμα: Όλη η παρέα σε κύκλο κάτω από τα δέντρα της αυλής…Ποδήλατα γύρω, κάποιοι μαθητές με αξεσουάρ ποδηλασίας, π.χ., κράνη στα χέρια…

Συζήτηση σε έντονο τόνο:

-Λοιπόν, τι κάνουμε;

-Παιδιά, εγώ λύση δε βλέπω. Θα μπορούσαμε, βέβαια, να του δανείσουμε κάποιο από τα δεύτερα ποδήλατά μας, αλλά…τον ξέρετε τον Βασίλη…δεν αντέχει ούτε δευτερόλεπτο χωρίς δικό του ποδήλατο.

-΄Αρα; Αδιέξοδο;

-Αν του αγοράζαμε εμείς ένα καινούριο;

-Ναι, γιατί όχι. Λεφτά υπάρχουν…Τι λες, μωρέ, εδώ δεν έχουμε για τυρόπιτα.

-Ααα! για τυρόπιτα μπορεί, αλλά είμαστε Έλληνες, μην το ξεχνάτε!

-Ναι, ζήτω το έθνος! Τι λέτε, μωρέ;

-Εννοώ, ρε παιδιά, ότι στα δύσκολα πρέπει να φανούμε· όπως οι πρόγονοί μας. Να είμαστε  εφευρετικοί και…μην ξεχνάτε…για τη ρόδα ο Έλληνας κάνει τα πάντα, ας είναι και ρόδα ποδηλάτου…

Ένα αγόρι της παρέας σηκώνεται και:

-Λοιπόν, για να μην το παιδεύουμε…ξηλωθείτε (βγάζει το κράνος και το κάνει δίσκο),  ό,τι έχετε ευχαρίστηση…

Κάνει ένα γύρο και μαζεύει πενταροδεκάρες…

-Ωραία…το κουδουνάκι το εξασφαλίσαμε…!

-Ρε παιδιά, ο Δημήτρης πού βρίσκεται;

Αφηγητής: Χαχά! Έχουν πλάκα τα παιδιά! Ώρα να εμφανιστώ για τη λύση του δράματος.

-Με φωνάξατε; (Ως διά μαγείας ο Δημήτρης γίνεται ορατός και μένουν όλοι με το στόμα ανοιχτό). Λοιπόν, παιδιά, 1^ον: κλείστε τα στοματάκια σας μην μπει καμιά μύγα…2^ον: να σας ενημερώσω ότι για τις επόμενες ώρες θα είμαι το καλό σας τζίνι. Μη ρωτάτε λεπτομέρειες…απλώς εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία.

-Μήτσο, δεν ξέρω πώς το έκανες αυτό, αλλά, δικέ μου, ήταν πολύ κουλ!

-Είπα, σκάστε κι ακούστε: Θα πραγματοποιήσω μια ευχή σας. Όχι όποια να ’ναι. Μην αρχίσετε να ζητάτε να γίνεστε αόρατοι όταν αντιγράφετε στις εξετάσεις και τέτοια χαζά…Ξέρω πόσο πολύ θέλετε να δείτε το φιλαράκι μας χαρούμενο…γι’ αυτό ξέρω και ποια είναι η ευχή σας.

-Ένα καινούριο ποδήλατο για το Βασίλη!

-Μπράβο! Και σας τιμά η προσπάθεια να μαζέψετε λεφτά. Αλλά, με το ρυθμό που τα μαζεύετε, το ποδήλατο προβλέπω να το αγοράζετε όταν η Ελλάδα θα έχει βγει απ’ τo μνημόνιο…!

-Χαχά!

-Λοιπόν, ποδήλατο ζητήσατε, ποδήλατο σας δίνω! (Απευθυνόμενος στην κάμερα: «αυτό το σημείο μου αρέσει πολύ». Κουνάει τα χέρια μαγικά και…) Ιδού!

Εμφανίζεται ένα ποδήλατο μινιατούρα.

-Ουπς! Σόρι, γκάις! Έγινε κάποιο λάθος στο ξόρκι…(Ξανά οι μαγικές κινήσεις και τα ακαταλαβίστικα λόγια…και…) Voila!

Τώρα εμφανίζεται ένα καρότσι μπεμπέ…

-Οκ, οκ, μη βαράτε, δε φταίω εγώ…αυτός φταίει (δείχνει και πάλι το σκηνοθέτη, ο οποίος, και πάλι, χαμογελά αμήχανα στην κάμερα)!

Ξαναλέει το ξόρκι και…

-Ορίστε! (εμφανίζεται ένα ποδήλατο σε άψογη κατάσταση)

-Γουάου! (η παρέα)

-Ελπίζω να είστε ευχαριστημένοι

-Thank you, Δημήτρη!

-Παίδες, σας αφήνω…θα τα πούμε το Σάββατο…(Ο Δημήτρης χτυπά το δάχτυλό του και εξαφανίζεται)

Το επόμενο Σάββατο: τα παιδιά τρέχουν χαρούμενα με τα ποδήλατά τους στην εξοχή του Λουδία, δίπλα στο ποτάμι, με πρώτο και καλύτερο τον Βασιλάκη, που είναι τρισευτυχισμένος…Τραγουδούν όλοι το γνωστό τραγούδι…Αρχίζουν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους και, ξαφνικά, ο Δημήτρης σταματά με το ποδήλατό του μπροστά στην κάμερα:

-Καλά παιδιά. Τα συμπάθησε κι ο σκηνοθέτης…Αλλά, είπαμε, η παραγωγή μας είναι φτηνή…και…το ποδήλατο του Βασιλάκη είναι λιγάκι δανεικό…Ξέχασα να τους πω ότι στις δώδεκα ακριβώς από ποδήλατο θα γίνει … τροχήλατο…Byeeeee!

Συνεχίζουν οι τίτλοι τέλους, ενώ ο Βασιλάκης, με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, βρίσκεται μέσα σε ένα παιδικό καρότσι, που το σπρώχνει η υπόλοιπη παρέα!

ΤΕΛΟΣ